اظهارات یوسف القرضاوی رئیس اتحادیه علمای مسلمین جهان علیه شیعه جنجال­های گسترده را ایجاد کرده است. به گونه­ای که با واکنش صریح علمای شیعه مواجه شده و وی مورد نکوهش شدید قرار گرفته است. وی در گفت و گو با روزنامه المصری الیوم ادعاهای خود را تکرار کرد و شیعیان را بدعتگر نامید و مدعی تلاش آنها برای گسترش تشیع در بین اهل تسنن با توسل به منابع مالی و نیروهای تبلیغی شد. یوسف القرضاوی همچنین مدعی شد، شیعیان با کارهایی مانند قمه زنی درعاشورا و ... در دین بدعت ایجاد کرده‌اند.  

اظهارات قرضاوی واکنش صریح و تند علمای شیعه را به دنبال داشت. آیت الله محمدعلی تسخیری، نایب رئیس اتحادیه جهانی علمای مسلمانان و دبیرکل مجمع بین المللی تقریب مذاهب اسلامی با انتقاد از اظهارات ضد شیعی او گفت، این سخنان با اهداف اتحادیه جهانی علمای مسلمان که خود وی با تلاشهای زیاد آن را به منظور از بین بردن تعصبات، تفرقه، تبلیغ میانه روی و اعتدال تأسیس کرده و در میثاق اسلامی این اتحادیه مشهود است سازگار نیست.

  محمد باقر المهری، معاون مراجع دینی شیعیان کویت نیز در پی اظهارات ضد شیعی قرضاوی در بیانیه­ای یادآور شد، همه اعضای اتحادیه خواستار عزل و کناره گیری او از منصب ریاست هستند، زیرا وی برای این کار ساخته نشده و صلاحیت ریاست منصب این اتحادیه را ندارد.  

علامه فضل الله نیز در گفت و گو با روزنامه کویتی الرأی العام گفت، نمی دانم چه مصلحتی در کار است که برای فتنه انگیزی بین مسلمانان تلاش شود. آیا این مسئله که شیعیان اهل سنت را به مذهب تشیع ترغیب می­کنند، خطر محسوب می شود؟ در این صورت نظر قرضاوی در مورد کتابهای بسیاری که در هم اکنون اهل سنت در تکفیر شیعه و حمله به این مذهب منتشر کرده و شیعیان را مشرک و مرتد می خوانند، چیست؟ نظر ایشان در مورد تبلیغ تسنن توسط اهل سنت لبنان و ترغیب شیعیان به گرویدن به مذهب تسنن چه می تواند باشد؟ آیا این اقدامات را می توان جنگ اهل سنت علیه شیعه خواند؟ علامه فضل الله در خصوص قدرت یافتن شیعه در منطقه و رابطه آن با برانگیختن احساسات سنی شیعی خاطر نشان کرد که آیا مشکل قدرت یافتن شیعه است یا قدرت یافتن امریکا؟ مشکل اصلی را باید در امریکا و دنباله روهای او جستجو کرد که قصد دارند در میان مسلمانان فتنه انگیزی کنند.

  دکتر حسن عبدالله نویسنده برجسته کویتی نیز در مقاله‌ای در روزنامه الرأی چاپ کویت در پاسخ به سخنان اخیر قرضاوی که شیعیان را بدعت گذار و تبلیغات شیعه را خطری برای جهان اسلام معرفی کرده، نوشته است که مذهب شیعه یکی از مذاهب اسلامی است که الازهر آن را به رسمیت شناخته و هرکس که برعقیده شیعه باشد مسلمان است. پس به چه دلیل این مذهب خطری برای اسلام محسوب می شود؟   این نویسنده افزوده است مسئله مهم آن است که در مذهب شیعه همچون مذاهب اهل  سنت حجت‌ها و براهین بسیاری وجود دارد که میلیون‌ها انسان به مذهب تشیع روی می آورند، لذا گفته قرضاوی که شیعیان برای گسترش مذهب خود میلیاردها دلار هزینه کرده‌اند غیر عقلانی و نوعی ظلم و اجحاف به این مذهب است.

  دکتر احمد راسم النفیس نویسنده و محقق سرشناس شیعی مصر با نشر مقالات متعدد در جراید و پایگاههای خبری با عنوان ادعاهای موهوم شبیخون شیعه به مصر این قبیل ادعاهای موهوم و بی اساس قرضاوی را فتنه انگیزی خوانده که هر عاقلی را به حیرت وامی دارد، وی سپس با پرسش درباره انگیزه قرضاوی در نواختن ساز جدید خود مبنی بر خطر شیعه برای جهان اسلام و تلاش میلیارد دلاری برای نشر شیعه در مصر این ادعا را محکوم کرده است.

  از سوی دیگر در پی شکایت علیه سخنان ضد شیعی یوسف القرضاوی، گروهی از فعالان و وکیلان شیعی خواستار بازداشت او شدند.   گروهی از فعالان و وکیلان شیعه کیفرخواستی علیه یوسف القرضاوی رئیس اتحادیه جهانی علمای مسلمان به دادگاه قانونی دوحه پایتخت قطر ارائه کردند. آنها اعلام کردند که قرضاوی شعله‌های فتنه میان سنیان و شیعیان را برانگیخته است. این گروه از فعالان و وکیلان حقوقی به ریاست امین طاهر بدیوی از عربستان این کیفرخواست را به دادگاه قطر ارائه کردند که در آن خواستار مجازات قرضاوی، لغو تابعیت قطری، اخراج او از قطر و بازداشت او شدند. این گروه نامه‌ای نیز به شیخ حمد آل ثانی امیر قطر ارسال و اعتراض خود را به شیخ یوسف القرضاوی اعلام کردند که او از روی تعمد میان مسلمانان فتنه‌انگیزی می‌کند، چهره نادرستی از اسلام ارائه می‌دهد، به مسلمانان و مذاهب آنها تعرض می کند. از این رو خواستار طرد قرضاوی و باطل کردن تابعیت او شدند.

  در پی اوج گیری شکایت­ها و واکنش­ها علیه شیخ یوسف القرضاوی، وی با صدور بیانیه­ای تلاش کرده بخشی از دیدگاه­های تند خود را اصلاح کنند. گرچه حاضر نشده از برخی دیگر از دیدگاه­های خود کوتاه بیاید. رئیس اتحادیه علمای مسلمین اتهام وارده مبنی بر حمایت وی از اندیشه­های طائفه­ای و ایجاد فتنه شیعه و سنی را به شدت رد کرد و گفت، هر فرد مسلمانی به وحدت امت اسلامی معتقد است و همه فرقه­ها، مذاهب و طائفه­ها به آن ایمان دارند اما تمام آنها از ریشه با شیعه مخالفند.

  قرضاوی در بیانیه خود تاکید کرده است، تمام سنیان معتقدند که شیعه کافر نیست ولی خودی هم نیست. این را تمام سنیان به آن معتقدند. ما با آنان همچون کافر برخورد نمی­کنیم بلکه قضاوت در مورد آنان همانند کسی است که از جمعمان خارج شده است. وی همچنین اتهامی که به وی درباره تحریف قرآن وارد آمده را رد کرد و گفت، موضعش موضع هر عالم سنی معتدل است و هیچ گاه نیز دست به تحریف قرآن نزده است.   قرضاوی درباره وحدت اسلامی نیز گفته است، اختلاف در فروع دین، مسائل عملی دین، احکام عبادات و معاملات طبیعی است و مشکلی با آن نداریم. اختلاف میان ما و شیعیان نیز بزرگتر از اختلاف برخی فرقه­های سنی با یکدیگر نیست. در این مسائل خطوط قرمز وجود دارد که نباید از آن گذر کرد، مثلا سب صحابه یا تبلیغ شیعه در بلاد کاملا سنی خالص. این چیزی است که تمام علمای شیعه آن را قبول دارند. وی در ادامه می­افزاید، به رغم اختلاف‌هایم با مواضع شیعیان از برنامه­های هسته­ای ایران حمایت کردن و دسترسی به تکنولوژی صلح­آمیز هسته­ای را حق مسلم آن دانستم و گفتم در صورتی که به امریکا بخواهد به ایران حمله کند ما علیه آن برخواهیم خواست، ایران جزئی از بلاد اسلام است. نباید درباره آن افراط کرد. شریعت ما بر ما واجب کرده از بلاد اسلامی در برابر هر تهدید خارجی دفاع کنیم.  قرضاوی همچنین در بیانیه خود آورده است، دوست من آقای تسخیری که بیش از یک ربع قرن مرا خوب می‌شناسد و همواره در هیئت امنای اتحادیه علمای مسلمین، اجلاس‌ و مجامع فقهی با هم ملاقات داریم، نیک می‌داند که من هیچ گاه فتنه‌انگیز نبوده بلکه همواره مبلغ وحدت و الفت بوده‌ام و در برابر حملات گروه‌های تندرو ایستاده و نسبت به خطر آنان هشدار داده و افراد را در نوشته‌ها، خطبه‌ها و سخنرانی‌هایم به اعتدال و میانه‌روی فرا خوانده‌ام تا بدانجا که در میان اصحاب تبلیغ و اندیشه و فقه به عنوان  سمبل اعتدال شناخته شده‌ام و آثارم در دعوت دیگران به بیداری اسلامی گواه این مدعاست. وی سپس افزوده است که آقای تسخیری نیک به یاد دارند که من در طول زندگی‌ام منادی وحدت و انسجام امت اسلامی و از مویدان تقریب بوده و مباحث و مقالات مهمی در اجلاس تقریب ارائه کرده‌ام. قرضاوی در ادامه می‌گوید: من اذعان می‌کنم که روزنامه المصری الیوم سخن مرا دقیق و کامل نقل نکرده و در آن دخل و تصرف نموده است. مطالب منقول دقیق و کامل نبوده و با اصل پاسخ‌هایم  انطباق ندارد.

  قرضاوی سپس از دیدگاه خود در قبال موضع شیعه نسبت به قرآن سخن گفته و می‌افزاید در مقالاتی که در کنفرانس‌های تقریب از جمله در بحرین ارائه کردم و طی رساله‌ای با عنوان مبادی فی الحوار و التقریب بین المذاهب و الفرق الاسلامیه از سوی کتابخانه مصری و هبه و مؤسسه لبنانی الرساله انتشار یافت، نظر کسانی که شیعیان را به تحریف قرآن متهم می‌کنند و آنان را کافر می‌پندارند رد کرده و گفته‌ام تمام شیعه معتقد به قرآن هستند و از همین رو آن را تلاوت و حفظ کرده و در مسائل اعتقادی به آن استناد می‌کنند و نیز گفته‌ام که هرگز نزد شیعیان قرآنی که مغایر قرآن ما باشد دیده نشده است و قرآن‌های چاپ ایران همان قرآن‌هایی است که در مصر و سعودی چاپ می‌شود و افزوده‌ام که شیعیان خود نسبت به این ادعا که بعضی از جزءهای قرآن ناقص است اتفاق نظر نداشته و محققان شیعه نیز این رأی را مردود می‌شمارند و در همین راستا و در بیان عدم تحریف قرآن مجید و مصون بودن آن از هر گونه فزونی و کاستی ، به نقل اقوال شیعیان معتدلی پرداخته‌ام که مورد استناد علمای اهل سنت است. همچون: شیخ صدوق در ساله اعتقادنا فی القرآن؛ تفسیر مجمع البیان؛ سخنان سید مرتضی در صحت قرآن؛ قاضی نورالله شوشتری در کتاب مصائب النواصب؛ ملا صادق در شرح کلینی اینها مطالبی بوده است که در کتاب مبادی الحوار و التقریب خود نوشته ام که بهترین گواه بر موضع من نسبت به نگاه شیعه به قرآن است. بنابراین دامن زدن به این مطب برای حمله به من روا نیست.

منبع: سایت ایران دیپلماسی: http://www.irdiplomacy.ir/Modules/ArticlePortal/Phtml/ArticlePrintVersion.Html.php?Lang=fa&TypeId=1&ArticleId=2774

و http://www.tebyan.net/Hawzah/HawzahNews/2008/9/16/74804.html

بررسی ادله  حرمت قمه زنی  در دیدگاه علمای اسلام

 در مورد قمه زنی نسبت کذب به حضرت ایه الله تبریزی را که اوردم  دوستی مطلبی نگاشته بودبدین صورت:( البته این مطلبی که نوشتم شامل قفل زنی و تیغ زنی و سایر عزداری های موهون و موهوم و بدعی هم می شود.) 

سلام / من تعجب می کنم. شما طوری نوشته اید که انگار همه فقها و مراجع به حرمت قمه زنی نظر داده اند.
گویا اولین فقیهی که این کار را کرد آقای خامنه ای بوده اند و فی الواقع و با نگاه فقهی صرف قمه زنی مانعی ندارد و این اصلا مطلب تعجب آوری نیست. قمه زنی بیشتر به حکم ثانوی و از آنجایی که موجبات وهن را فراهم آورده محل بحث قرار گرفته و الا تا پیش از این قمه زنی نه تنها وهن بلکه نشانه ارادت به امام بوده است. درثانی: اجتهاد کار مجتهد است و ما حق نداریم به جای قبول کردن نص فتوا به اجتهاد دوباره! بپردازیم... به هر حال از اشنایی با شما خیلی خوشحال شدیم. اگر دوست داشتید طرفای ما هم بیایید.     مدرسه ما: درددلهای دانش آموختگان مدرسه عالی شهید مطهری، دانشطلب

و من هم برایش نوشتم:

با سلام و تشکر از دوست گران قدر جناب آقای دانشطلب.

وبلاگی که بنده از آن نقل این مطلب را نموده ام (عاشورا: azadary.blogfa.com) از آن یک طلبه درس خارج خوان است. معلوم است که شما هم از مطالب حوزوی مطلعید. اما چند نکته:

اولا: یک طلبه درس خارج خوان که حدود هشت سال از عمرش را فقه و اصول در محضر مراجع و بزرگان خوانده است حق دارد که در بحث های فقهی اظهار نظر کند و نظرات مراجع را بررسی علمی کند. بله افتا فقط مال علمای متبحرتر  است. ایشان افتا نکرده است.

ثانیا: این وبلاگ بحث ایه الله تبریزی را با توجه به سایر فتاوای ایشان تنقیح و تبیین کرده است و  فتوا نداده است.

ثالثا: آن سایت کذاب تکه ای از دستخط ایه الله تبریزی را حذف کرده است و فقط انچه به نفعش بوده است را اورده است و سایر فتاوا را هم نیاورده است و دوست من در وبلاگ عاشورا این کذب را برملا کرده است.

رابعا: دوست عزیز من: چه کسی گفته است قمه زنی فی الواقع و با نگاه فقهی صرف مانعی ندارد؟!  اتفاقا این حرف شما تعجب آور است. بله همانطور که شما اشاره داشته اید از یک جهت قمه زنی به حکم ثانوی و از آنجایی که موجبات وهن را فراهم آورده محل بحث حرمت قرار گرفته است  ولی اینکه در ادامه فرموده اید: "و الا تا پیش از این قمه زنی نه تنها وهن بلکه نشانه ارادت به امام بوده است."  دوست من در همان وبلاگ تاریخ این بدعت آورده شده است. علمای پیشین مانند ایه الله غروی کمپانی اصفهانی هم این بدعت را حرام دانسته اند. و  مقام معظم رهبری اولین فقیهی نبوده اند که این عمل را حرام کرده باشند. امام خمینی و علمای پیشین هم به کرات ان را حرام دانسته اند.

قمه زنی در مجموع نظرات علمای مختلف به هفت جهت حرام است:

1- بدعت بودن و صدق نکردن عنوان جزع به قول ایه الله تبریزی و همچنین به دلیل اینکه یک فرآیند ناموزون و ناهماهنگ با اهداف اصیل و ارزشهای عظمی است به گفته برخی دیگر از مراجع و علما. به گفته ایه الله استادی عزادارن در مراسم عزاداری باید از شیوه هایی استفاده کنند که تعظیم شعائر الله باشد و از کارهایی که به فرموده مقام معظم رهبری موجب وهن مذهب است جدا خودداری نمایند.

2- اینکه مایه وهن به تشیع و سوء استفاده دشمنان به قول اکثر علما می شود.

3- اینکه از جانب شارع نیست و به قول ایه الله فاضل لنکرانی به دلیل نداشتن هیچگونه توجیه قابل فهم حرام است. یا به قول ایه الله جناتی این عمل خرافی که در مبانی فقهی و پایه های شناخت احکام شرعی ریشه ندارد. یا به قول ایه الله کریمی انجام اموری مانند قمه زنی و قفل بستن به بدن و خراشیدن و خون آلوده کردن سر و صورت و سینه خیز رفتن برای زیارت و امثال آن به نام و عنوان عزاداری با توجه به اینکه هیچگونه تایید و اشاره ای در رابطه با این گونه امور از سوی معصومین علیهم السلام و یا از سوی اصحاب و حواریین آنان نرسیده است و سابقه از آن از فقها عظام اقدمین رضوان الله تعالی علیهم بدست نیامده است حرام است

4- به قول ایه الله امینی امور مذکور در بین عرف مردم (عاقل متشرعه) به عنوان عزاداری مرسوم نیست و حکم به استحباب و مشروعیت آنها بدون وجه است.

5- به قول ایه الله احمدی میانجی اگر فقهاء عظام رحمه الله علیهم اجمعین گاهی در فتاوی به شرط عدم ضرر به نفس تجویز نموده اند  قطع نظر از عنوان وهن مذهب بوده است. البته برخی از فقها هم ان را چون اسیب به نفس و اضرار به خویشتن غیرعقلایی  است حرام دانسته اند. 

 6- بسیاری از مراجع هم پس از حکم امام خمینی و مقام معظم رهبری به دلیل تابعیت از ولی فقیه آن را حرام دانستند.

7- به فرموده ایه الله مشکینی امور مذکور فوق بنفسه در شرع اسلام مورد اشکال و بلکه بعضی از آنها ذاتا محرم است مسلمین باید از وارد کردن آنها در مراسم تعزیه حضرت حسین علیه الصلاه و السلام که یکی از عبادات است جدا خودداری نمایند.

 خلاصه : پس ادله حرمت بدین قرار است: عدم صدق عنوان جزع، عدم قبول عرف متشرعه، عدم قبول عقلا، حکم ولی فقیه بر حرمت این اعمال، خرافی بودن ، وهن بودن این کار، سوء استفاده دشمنان از این عمل شیعیان غافل، حرمت فی نفسه برخی از این اعمال و اضرار به نفس غیر عقلانی و غیر شرعی، اینکه این عمل از جانب شارع نیست.  

البته ایشان باز هم  به عرف استناد کرده اند که باید در مفهوم عرف دقت بیشتری شود. در اسلام منظور عرف عقلای متشرعه زمان شناس است والا در عصر مطبوعات و رسانه های جاعل بعضا اکثریت چیزی می گویند و عرف عقلای متشرعه چیزی دیگر. مفهوم عرف با اکثریت فرق می کند. خصوصا که کاری حرمت ذاتی و اضرار به نفس را داشته باشد و از ابتدا جزء دین نبوده باشد و بدعتی باشد که بیگانگان آن را رواج داده باشند و ولی فقیه و مراجع ان را حرام دانسته باشند. در اینجا لازم می دانم بحثی مختصر در تاریخ قمه زنی و تیغ زنی را بیاورم: (از وبلاگ فرهنگ عزاداری: http://www.abarkooh.parsiblog.com)