ترجمه کتاب از جلال آل احمد با نام

عزاداری‏های نامشروع

ترجمه رساله التنزیه ، توسط زنده‏یاد جلال آل احمد به عمل آمده و در واقع این ترجمه، نخستین اثر قلمی چاپ شده از آل احمد است که پس از مراجعت وی از نجف اشرف به آن پرداخت و در آذرماه 1322 تحت عنوان عزاداری‏های نامشروع، از سوی انجمن اصلاح منتشر گردید. خود آل احمد در مثلاً شرح احوالات در این باره می‏نویسد: جزوه‏ای ترجمه کرده بودم از عربی به اسم عزاداری‏های نامشروع، که سال 22 چاپ شد و یکی دو قران فروختیم و دو روزه تمام شد....

پیش از انقلاب، گویا دوستان آل احمد امکان تجدید چاپ و نشر آن را نیافتند و در ضمن مجموعه آثار آن زنده یاد، آن را منتشر نساختند و پس از پیروزی انقلاب اسلامی هم ترجمه این رساله، فقط یک بار از روی نسخه خطی - رونوشت - موجود در نزد استاد شمس آل احمد، برادر گرانقدر جلال آل احمد، توسط آقای «سید قاسم یاحسینی» در بندر بوشهر چاپ شد که به طور طبیعی از توزیع محدودی برخوردار بود. و به هر حال ما با استفاده از فرصتی که هم‏اکنون و پس از پخش بیانات تاریخی حضرت آیت‏اللَّه خامنه‏ای دام ظله الوارف - در تلویزیون جمهوری اسلامی ایران - به دست آمده است، به نشر آن اقدام می‏کنیم تا هم روشن شود که فقها و علمای بزرگوار پیشین هم، قمه‏زنی و اعمال مشابه آن را بدعت و امری خلاف و غیر مشروع می‏دانسته‏اند و هم نسل جوان ما آگاه گردد که بیان حقیقت همیشه یک واجب الهی، بر عهده علما و فقها اسلامی بوده است.... در مورد ترجمه رساله به فارسی باید توجه داشت که این نخستین اثر قلمی مرحوم آل احمد است و گویای چگونگی نثر نیم قرن پیش - 1322 - تواند بود و بی‏شک اگر جلال آن را بعدها ترجمه می‏کرد، از نثر بهتر و جالب‏تری برخوردار می‏شد. امید است که خداوند این خدمت را از علّامه امین و زنده یاد آل احمد بپذیرد. قبل از ورود به ترجمه مجددا این نکته را متذکر می شویم که این ترجمه بدان علت که اولین کار جلال آل احمد بوده دارای کاستی ها و اغلاطی است و به همین جهت ما قصد داریم ترجمه صحیح تری از اثر گرانقدر را ارائه نمائیم که انشاء الله در آینده ای نزدیک به دوستان تقدیم خواهد شد.

 متن ترجمه:

به نام خداوند بخشنده مهربان

سپاس خدا را و درود بر پیغمبر ما محمّدصلی الله علیه وآله. خداوند در همه جا نهی از منکر و بازداشتن مردم از کارهای بد را قلباً و لساناً و در هر حال و حتی‏الامکان واجب فرموده است. بزرگ‏ترین گناهان این است که انسان بدعت‏ها را بجای امور مستحب گرفته و یا امور مستحبی را بدعت وانمود کند. از طرفی چون شیطان و یارانش همیشه در صدد ترویج امور منکر و زشت هستند و در هر مورد راه بخصوص آن را خوب می‏شناسند مردمان دیندار را نیز از راه دین گول زده و از راه در می‏برند و این خود بهترین راه گمراه کردن مردم است و کمتر عبادت و سنتی هست که شیطان با وساوس خود در آن دخالت نکرده آن را فاسد ننموده باشد. از جمله این امور یکی موضوع عزاداری برای امام حسین‏علیه السلام است. در این مورد چون شیطان و یارانش با همه کوشش و تلاش خود نمی‏توانستند کاملاً پیروز شوند، تصمیم گرفتند مردم را وادار کنند که در این موضوع بدعت‏ها و منهیات و اعمال شنیع بسیاری وارد نمایند. و به این طریق سود و ثواب‏های آن را از بین برده اموری را در آن وارد کردند که نه تنها تمام مسلمانان بلکه تمام ملل دیگر نیز آن اعمال را شنیع و زشت می‏دانند. علاوه بر زشتی، این امور اغلب از چیزهایی است که در قرآن و سایر اخبار رسماً از آنها نهی شده و به عمل‏کنندگان آنها وعده عذاب داده شده است. این امور منهیه که در این عزاداری‏ها فراوان اتفاق می‏افتد، از قرار زیر است:

1. کذب و دروغ گفتن. اخبار دروغ و نادرستی که دروغ بودنشان از روز، روشن‏تر است و نه در کتابی نوشته شده و نه در جایی نقل گردیده است و با وجود این، شب و روز بر سر منابر و در میان مجالس بدون رادع و مانعی خوانده می‏شود و این خود به تنهایی از بزرگ‏ترین معاصی است مخصوصاً وقتی که نسبت به خدا و پیغمبر و امام‏علیه السلام نیز باشد که مبطل روزه نیز می‏گردد.

2. آزار نفس و اذیت کردن بدن که همان زدن به سر یا سینه می‏باشد. بدتر از این سینه و سر کوفتن، قمه زدن و شاخسینی است که در نتیجه ریزش خون اغلب علت ایجاد امراض و یا زخم‏های منکر ناعلاج می‏گردد. و یا چون زنجیر زدن (یعنی با آن زنجیرهای نکره به پشت یا به سر و صورت کوبیدن و یا به سینه زدن) و سینه‏ها را خراشانیدن و زخم کردن و غیر اینها. حرام بودن این امور عقلاً و نقلاً ثابت است. یعنی حفظ نفس از ضروریات شش‏گانه اسلامی به شمار می‏رود؛ مخصوصاً که دین اسلام دین سهل و ساده است و پیغمبر فرموده: «جِئْتُکُمْ بِالشَّرِیعَةِ السَّهْلَة السَّمْحاءِ». یعنی من برای شما دین بسیار آسان و ساده آورده‏ام و رفع حرج در موارد مختلفه که در قرآن نیز می‏فرماید: «وَ مَا جَعَلَ عَلَیْکُمْ فِی الدِّینِ مِنْ حَرَجٍ.»[3]  یعنی ما در دین امر دشواری بر شما بار نکرده‏ایم، خود این سخن را ثابت می‏کند.

3. جیغ زدن‏ها و فریادهای بلند زنان (که غالباً در پای منابر و مجالس عزا اتفاق می‏افتد) که علاوه بر شنیع بودن آن اصلاً گناه و معصیت کبیره است.

4. داد و فریاد و نعره‏های وحشیانه با صداهای منکر است.

5. غیر از اینها که شمرده شد آنچه به نام دین در این گونه مجالس موجب آبروریزی و هتک حرمت فوق‏العاده دین می‏شود و حد و مقداری نیز نمی‏توان برای آن شمرد و در هر جا بنابر چگونگی زندگی مادی و اقتصادی افراد تغییر می‏کند. داخل کردن این اعمال زشت و نامشروع در اقامه عزا برای امام حسین‏علیه السلام از افسون‏های شیطان و از گناهانی است که خدا و رسولش را به غضب می‏آورد. و حتی خود امام حسین نیز که در راه زنده کردن دین رسول خدا کشته شد و برای جلوگیری از منکرات و منهیات بود که این همه فداکاری کرد، هرگز از این اعمال راضی که نخواهد بود هیچ، از این کسان بیزاری نیز خواهد جست.